Ευστράτιος Παπάνης (papanis@papanis.com)
Αν, όταν θα έχεις φύγει, απομείνει η μνήμη σου ορφανή, έκπληκτη να περιφέρεται στον θρήνο όσων σε λατρεύουν,
Αν στις αναφορές τους λιγοστεύεις, μέχρι και τούτοι αύτανδροι με την ιστορία σου στο έρεβος θα ναυαγήσουν,
Μην καταδεχτείς για την υστεροφημία σου επαίτης στους βωμούς ανθρώπων και θεών να γονατίσεις.
Δε σου χρειάζονται ηρωισμοί κι ανδραγαθίες και ισχύς, εμπαιγμοί ανίδεων μαθητών σε επετείους στημένες,
Ούτε η δόξα και τα πλούτη, που με το φθόνο και την άγνοια των ανθρώπων αφού αναμιχθούν, όσα υπήρξες με μένος θα στρεβλώνουν,
Μήτε καν η αγαπη τεκμήριο πως πέρασες από δω ας μην είναι: Γιατί τότε μόνο έχει αξία, όταν παύει να αναγνωρίζει ακόμα και εκείνον, που κάποτε την είχε περισώσει.
Αν κλαις, επειδή τόσο συναίσθημα και όνειρο και πνοή, δεν ήταν παρά ο περίγελος του χρόνου και ο κομπασμός μιας στάχτης στα νεφελώματα της ύλης
Τότε γίνε πιο τίποτα από το μηδέν, ανύπαρκτος κι εξορισμένος από κάθε δημιουργία.
Προσποιούμενος πως έχεις λησμονήσει
Πως στη θύμηση Εκείνου αφού ζεις, υπάρχεις και γεννιέσαι σε κάθε Σύμπαν.