Αιφνιδίως
Στράτος Παπάνης (papanis@papanis.com)
Πάντα καταλαβαίνουμε πότε ξεκινά ο έρωτας: Όταν οι προσδοκίες, οι ελλείψεις μας και ο ιδανικός εαυτός καθρεφτίζονται στους πόθους για ένα μόνο πρόσωπο. Όταν η ύπαρξη μας χωρά στο σκίρτημα μιας άλλης καρδιάς, όπως ο ήλιος στην πρωινή σταγόνα.
Κι όμως, πόσο πιο δύσκολο να διακρίνουμε τη μέρα, που αρχίζει η παρακμή του. Την ώρα που πιο πολύ δε γίνεται, που παραπάνω δεν έχει. Γιατί ελάχιστοι τολμούν να αποχωρούν τη στιγμή, που ο ίμερος θριαμβολογεί στο απόγειό του, ώστε ανεξίτηλος και τέλειος να παραμένει.
Πλάσματα της φθίσης προτιμάμε το θνητό, αιώνιο να ονομάζουμε, παρά με τον αιφνίδιο θάνατο το άπειρο να του χαρίσουμε.