Στράτος Παπάνης
Κάθε μέρα σου έλεγα πως σ´αγαπώ πιο πολύ από όλες τις προηγούμενες: Ξέροντας, λοιπόν, πως η κάθε επόμενη στιγμή, θα με διέψευδε, βάσισα την αγάπη μας σε ένα ψέμα, που όσο ίσχυε, προσδιόριζε τη δύναμη και τη συνέχεια του έρωτα μας.
Κι όμως..
Τίποτα δε γίνεται απέραντο κι αιώνιο, αν δεν μεσολαβήσει ένας θάνατος.
Επειδή όλα τα αέναα προϋποθέτουν την αντίθεση του τέλους πολύ περισσότερο από ό τι την έκπληξη της γέννησης: Τα νεκρά διαφυλάττουν για πάντα άσπιλα όσα υπήρξαν, καταργώντας πια την παρακμή και την μεταβολή τους.
Γι αυτό νομίζω πως ηττήθηκε η αγάπη μας, για να μη χωράει σε κανένα χρόνο..
Κι αν το πρωί η συναναστροφή και η απάθεια της μέρας σκεπάζουν το χαμό σου, τις νύχτες στα όνειρα έρχεσαι. Παριστάνεις πως αγνοείς τον αποχωρισμό μας, μου μιλάς με όλα τα λόγια, που θα ψιθύριζες, αν δεν είχες φύγει. Παίζεις με την παραίσθηση πλανώντας με σε τοπία ,που δεν θα μπορούσες να βρίσκεσαι..
Προσποιείσαι πως ζεις, υποκρίνεσαι πως τίποτα δε συνέβη. Μα η καρδιά μέσα στο όνειρο πάλλεται από το θρήνο. Το σώμα ακίνητο τρέμει μην ξυπνήσει. Και η ψυχή δεν ξέρει ποιο θάνατο, αν διαλέξει, κοντά σου θα έρθει..
Ανεπανάληπτες αιωρούνται οι στιγμές μας, καθώς η απώλεια είναι το τίμημα της μοναδικότητας τους.
Γιατί πάντα ακροβατούν οι ζωές των ανθρώπων και των ερώτων, όταν επιλέγουν να μένουν πρωτοφανείς και αμίμητες.
Φωτογραφία: Θεσσαλονίκη -τα λουκέτα της αγάπης